De paradijsvogel / Het boek Jezebel / De meisjes van Jesses - Louis Paul Boon - ebook

In de ochtend van 16 juli 1957 stort een Lockheed Constellation bij Biak, een eiland van Nederlands Nieuw-Guinea, in zee. Slechts tien mensen overleven de crash, onder wie de complete familie De Rijke: vader Olaf, een bekende advocaat en politicus op Nieuw-Guinea, zijn vrouw Nel en hun drie kinderen. De overlevenden worden door Papoea's met prauwen uit de brandende zee gered. Het is op dat moment de grootste vliegtuigramp met een KLM-toestel uit de geschiedenis. Dochter Hannie is het zwaarst gehavend door het schokkende ongeval en moet met de lichamelijke en geestelijke littekens verder zien te leven. Moedig baant zij zich een weg door het bestaan, waarbij de herinneringen aan de ramp bij Biak achtereenvolgens worden weggedrukt, verwerkt en gekoesterd. De vlucht van een paradijsvogel schetst de buitengewone geschiedenis van de familie De Rijke en voert ons langs het koloniale leven op Java, de jappenkampen en kamp Amersfoort, het verzet tegen de Japanse én de Duitse bezetter, en de b…

In de ochtend van 16 juli 1957 stort een Lockheed Constellation bij Biak, een eiland van Nederlands Nieuw-Guinea, in zee. Slechts tien mensen overleven de crash, onder wie de complete familie De Rijke: vader Olaf, een bekende advocaat en politicus op Nieuw-Guinea, zijn vrouw Nel en hun drie kinderen. De overlevenden worden door Papoea's met prauwen uit de brandende zee gered. Het is op dat moment de grootste vliegtuigramp met een KLM-toestel uit de geschiedenis. Dochter Hannie is het zwaarst gehavend door het schokkende ongeval en moet met de lichamelijke en geestelijke littekens verder zien te leven. Moedig baant zij zich een weg door het bestaan, waarbij de herinneringen aan de ramp bij Biak achtereenvolgens worden weggedrukt, verwerkt en gekoesterd. De vlucht van een paradijsvogel schetst de buitengewone geschiedenis van de familie De Rijke en voert ons langs het koloniale leven op Java, de jappenkampen en kamp Amersfoort, het verzet tegen de Japanse én de Duitse bezetter, en …

Het Verzameld werk van Louis Paul Boon is geen poging om de door en door ironische volksschrijver bij te zetten in het Pantheon der Groten, waar iemands nagedachtenis niet verder reikt dan zijn legende. Het is integendeel gemodelleerd naar de heerlijk prikkelende en kronkelige geest van Boontje. In dit deel van het Verzameld werk is minder bekend humoristisch proza uit de onmiddellijk naoorlogse periode samengebracht met de volgens sommigen volstrekt zwartgallige novelle Menuet (1955), een klinkende titel in Boons oeuvre. In Maagpijn, Uitleen-bibliotheek en Te oud voor kamperen? bestrijdt Boontje een hele reeks alledaagse ongemakken met behulp van een flinke dosis bittere humor. De drie autobiografische verhalen worden gepresenteerd zoals ze destijds in de tijdschriften verschenen (met de oorspronkelijke tekeningen), wat hun levendigheid nog vergroot. In het meer symbolische Menuet heeft de schrijver autobiografische feiten en fictie met elkaar vermengd. Zo probeert hij de lezer ervan …

[Boon Flaptekst 3 mensen tussen muren / De voorstad groeit] De voorstad is de plaats waar geschiedenis wordt gemaakt, een kerkhof vol illusies. Neem nu Mark. In plaats van zich tevreden te stellen in dit leven met de oprechte liefde van een volksmeisje, verkoopt hij zijn ziel aan de moderne idee van vooruitgang. Zich ontpoppend als een door productiviteit en meerwaarde geobsedeerde grootindustrieel herschept hij de oude voorstad in achtereenvolgens een bouwput en een efficiënt georganiseerde woon-en-werkmachine. Terwijl Mark over zijn imperium heerst als een god, trachten ook zijn minder gefortuneerde generatiegenoten zich een weg te banen naar het geluk. Sander, Marian, Jean, Elie, Morris: zij lijden elk op hun manier aan de voorstad, of gaan er het gevecht mee aan, terwijl de oorlogen elkaar opvolgen. De manke kunstenaar Bernard probeert die wrede werkelijkheid te ontvluchten in de kunst. En de ene zegt dit en de andere dat. En... ach. Enzoovoort, enzoovoort. In het najaar van 1942 k…

Nooit eerder samengebundeld, maar toch bepaald geen vreemden van elkaar: het veelgelezenMijn kleine oorlog, de jazzy evocatie van een kapotgebombardeerde wereld, en het onterecht veel minder bekende filmscenario De atoombom en het mannetje met den bolhoed, naar de woorden van de schrijver niets minder dan `een grootsch opgevatte jazz . `Zonder echter symphonisch te worden , zo voegde Boon aan die laatste omschrijving toe. Symfonie is immers samenklank, eenheid in veelstemmigheid. Zoveel harmonie gaf geen pas na een tweede allesverwoestende oorlog in een kwarteeuw tijd. De atoombom en het mannetje met den bolhoed en Mijn kleine oorlog waren een klap in het gelaat van de burger die na het massale geweld de draad gewoon weer oppakte. Alsof de vooroorlogse beschaving niet aan gruzelementen lag. Alsof niet de finale ondergang wenkte. Bij wijze van waarschuwing voor het ondenkbare wordt de burger aan het slot van Boons scenario toegedekt met een fijn laagje radioactief zand: Atoombom niets d…