Wij zeggen hier niet halfbroer: een jeugd

Wij zeggen hier niet halfbroer een jeugd Henk van Straten groeide op in Eindhoven met drie oudere halfbroers, zijn stiefvader en zijn moeder, om in de weekenden met diezelfde moeder naar zijn vader in Rotterdam te rijden. Zijn stiefvader was hem liever kwijt dan rijk, dacht hij. Zijn moeder, gevangen tussen twee mannen, was aldoor somber en vertrok op zijn vijftiende naar Curacao. Zijn broers waren zijn broers, maar toch ook weer niet. Wij zeggen hier niet halfbroer is een humoristisch, schrijnend, maar liefdevol verhaal over een kind dat dacht altijd vrolijk te moeten zijn en, later, over een puber die eenzaam drugs gebruikte op zijn zolderkamertje en opging in zowel de punk- als de gabbercultuur. Zoals Van Straten zelf zegt: ‘Gewoon een jeugd, net zoals mijn leven gewoon een leven is.’ Dat kan zo zijn, maar Wij zeggen hier niet halfbroer is geenszins ‘gewoon een boek’. Met dezelfde haarscherpe en ontroerende observaties die we kennen van zijn persoonlijke stukjes en zijn columns

Hazel is spontaan, extravert en soms wat onhandig. Josh is met zijn rustige, introverte en rationele karakter compleet het tegenovergestelde. Het klikt heel goed tussen de twee tegenpolen, en daar schrikken ze zelf ook een beetje van. Ze halen alles uit de kast om elkaar aan anderen te koppelen en organiseren de ene blind date na de andere. Want meer dan best friends forever zullen Josh en Hazel nooit worden, toch? 'Ik durf je niet te zeggen' is een herkenbaar, hilarisch en hartverwarmend verhaal over vriendschap, liefde en die ene persoon bij wie je altijd jezelf kunt zijn.

De internationale sensatie over de ervaringen die vrouwen nog altijd verborgen houden: van verslaving, woede, seksueel overschrijdend gedrag en onvruchtbaarheid, tot vreugde, sensualiteit en liefde. Radicaal eerlijk, dapper en onsentimenteel schrijft Emilie Pine over de taboes in een gewoon leven. De meest uiteenlopende vrouwen herkennen zich in haar verhaal en willen het met elkaar delen. Dit verklaart waarom dit debuut vanuit het niets een enorme bestseller werd. Alles wat ik niet kan zeggen is een schitterend boek dat je ontroert en wakker schudt. 'Lees dit boek niet in het openbaar: het maakt je aan het huilen.' Anne Enright 'Emilie Pine voelt als je beste vriendin, mits je beste vriendin zo scherp is als een dolk.' Lena Dunham 'Emilie Pine, we zijn hetzelfde.' Gillian Anderson 'Kwetsbare onderwerpen waar andere vrouwen zich in zullen herkennen. Bevrijdend.' Zin 'Emilie Pine legt bloot wat te pijnlijk is om over te praten.' Elle 'Uniek. Een boek dat je aan iedereen wilt gev…

Organisaties met een open cultuur zijn de winnaars van de toekomst. Niet alleen is het cruciaal voor een wendbare organisatie, maar je voelt je ook meer betrokken als jouw mening telt. Toch houden we vaak onze mond. Waarom? Op veel werkplekken voelt het helemaal niet veilig om te zeggen wat je vindt. Dieselgate en #MeToo hebben dat wel bewezen. De cultuur schrijft impliciet voor misstanden vooral niet te melden, of je wordt helemaal niet uitgenodigd om mee te denken. Maar ook wijzelf dragen vaak bij aan de zwijgcultuur. We weten niet hoe we zaken moeten aankaarten of zijn bang buitengesloten te worden. Aan de hand van een eenvoudig model belicht Jan Hille Noordhof de vier aspecten die bepalen of we ons uitspreken: macht, cultuur, competenties en psychologie. Hij geeft praktische tips waarmee je de barrières overwint en kunt zorgen voor een open cultuur in jouw bedrijf. Want als medewerkers zeggen wat ze vinden, komen innovaties en verbeteringen tot stand en wordt het werk veel l…

We zijn hier niet in China We zijn in een fout vakantiepark in Zuid-Europa, in een postkantoor, in een ziekbed, op de markt, in een spookcafé, in een beschimmeld Limburgs huisje, het station van Maastricht, een volle tram, de slijmerige regen. Sylvia Witteman kijkt om zich heen en verwondert zich over de merkwaardigheden van het dagelijks leven. Waarom verkoopt de Hema geen shirts met ‘Cute little vakkenvuller’ erop? Waarom zou iemand in godsnaam een tatoeage nemen van een verwarmingsradiator? Of een opgezette kat in een bruidsjurkje hijsen? Waarom zijn er al oliebollen in oktober? Op deze vragen is geen antwoord, behalve: tragiek is overal. Niemand is later prinses, sinterklaasgedichten worden verhaspeld en als je een dode poes begraaft dan krijgt ze zand in haar oogjes. Het enige dat je kunt doen is een saucijzenbroodje eten en verder met je leven. Auteur: Sylvia Witteman Uitgever: Nijgh & Van Ditmar Druk: 1 Aantal pagina's: 184 Illustraties: Zonder illustraties Afmetingen: 215 x

Dit is het verhaal van een bijzondere opgraving. Onderzocht werd een onaanzienlijke ruïneheuvel in Jordanië. De naam van de ruïneheuvel kwam niet in de Bijbel voor, en er was geen belangrijke stad onder het puin te verwachten. De opgraver Henk Franken had nog geen naam gemaakt binnen de archeologische gemeenschap. Maar op Tell Deir Alla werd vanaf 1960 geschiedenis geschreven. Om de tell haar geheimen te ontfutselen trotseerden de opgravers maandenlang kou, regen en wind, het slapen in klapperende tenten en het douchen met koud water. En met succes! Er werd een efficiënte en toch heel precieze manier van opgraven geïntroduceerd, de toch al ongemakkelijke relatie tussen Bijbel en archeologie kwam op scherp te staan, en de studie van aardewerken potten werd voor het eerst op wetenschappelijke leest gefundeerd. De geschiedenis van deze opgraving is nooit eerder uitvoerig beschreven, en de resultaten zijn alleen gepubliceerd in wetenschappelijke boeken en vaktijdschriften. Dit boek beschri…