We moeten allemaal feminist zijn - Chimamanda Ngozi Adichie - ebook

Waarom is niet iedereen in Europa Duits? De bewondering voor het grootste land van de EU werd de afgelopen jaren steeds groter. En inderdaad: Duitsland is kampioen export, heeft het diploma ‘Hoe verwerk ik mijn verleden’ met vlag en wimpel gehaald, en misschien zou het wel beter zijn voor de economie, het milieu en de wereldvrede als iedereen Duitser was. Maar wie zoals Wouter Meijer jarenlang in Duitsland woonde en werkte, ziet ook de andere kant. Het groeiende leger van onderbetaalde flexwerkers, de krampachtige omgang met extreemrechts, en de rol op het wereldtoneel die veel Duitsers helemaal niet zien zitten.

Waarom is niet iedereen in Europa Duits? De bewondering voor het grootste land van de EU werd de afgelopen jaren steeds groter. En inderdaad: Duitsland is kampioen export, heeft het diploma 'Hoe verwerk ik mijn verleden' met vlag en wimpel gehaald, en misschien zou het wel beter zijn voor de economie, het milieu en de wereldvrede als iedereen Duitser was. Maar wie zoals Wouter Meijer jarenlang in Duitsland woonde en werkte, ziet ook de andere kant. Het groeiende leger van onderbetaalde flexwerkers, de krampachtige omgang met extreemrechts, en de rol op het wereldtoneel die veel Duitsers helemaal niet zien zitten.

Diep in slaap lag ze op de achterbank van de bus. Knietjes opgetrokken, duim in de mond. Ze was een jaar of vier, vijf. Ik keek om. De laatste passagiers schuifelden het gangpad door. 'Bij wie hoort dit meisje?' riep ik. Niemand reageerde. December 1940. Duitse bommen vallen op Southampton, en de bewoners vluchten naar de omliggende dorpen. In Upton vindt de pasgetrouwde Ellen Parr een meisje, slapend achter in een bus. De kleine Pamela is, zo lijkt het, moederziel alleen. Ellen heeft altijd gedacht dat ze geen kinderen wil, maar wanneer ze Pamela bij zich in huis neemt, blijft niets bij het oude: het verleden dat ze achter zich had gelaten en de toekomst waarvan ze had gedroomd. Terwijl de oorlog voortwoedt, wordt de band tussen Ellen en Pamela steeds sterker. Maar als de gevechten ophouden begint het besef te dagen dat het nooit de bedoeling was dat Pamela bij haar zou blijven... We moeten dapper zijn is een roman over moed en tederheid, over ontberingen en vriendschap, en over d…

We moeten dapper zijn December 1940. Duitse bommen vallen op Southampton, en de bewoners vluchten naar de omliggende dorpen. In Upton vindt de pasgetrouwde Ellen Parr een meisje, slapend achter in een bus. De kleine Pamela is, zo lijkt het, moederziel alleen. Ellen heeft altijd gedacht dat ze geen kinderen wil, maar wanneer ze Pamela bij zich in huis neemt, blijft niets bij het oude: het verleden dat ze achter zich had gelaten en de toekomst waarvan ze had gedroomd. Terwijl de oorlog voortwoedt, wordt de band tussen Ellen en Pamela steeds sterker. Maar als de gevechten ophouden begint het besef te dagen dat het nooit de bedoeling was dat Pamela bij haar zou blijven... We moeten dapper zijn is een roman over moed en tederheid, over ontberingen en vriendschap, en over de ongelofelijke kracht van de liefde voor een kind. Diep in slaap lag ze op de achterbank van de bus. Knietjes opgetrokken, duim in de mond. Ze was een jaar of vier, vijf. Ik keek om. De laatste passagiers

Een paar jaar geleden ontving Chimamanda Ngozi Adichie een brief van een goede vriendin waarin deze haar vroeg hoe ze haar dochtertje tot feministe kon opvoeden. Lieve Ijeawele is Adichie's antwoord in de vorm van vijftien voorstellen. Haar suggesties zijn vaak recht door zee, wrang, geestig, diepzinnig en opmerkzaam en kunnen helpen een dochter op te laten groeien tot een sterke, onafhankelijke vrouw. Of het nu gaat om het voorstel om haar ook een speelgoedhelikopter te geven en niet alleen een pop, om open gesprekken te voeren over kleding, of om de mythe te ontkrachten dat vrouwen alleen gemaakt zijn om het eten op tafel te zetten, Lieve Ijeawele gaat recht naar het hart van het seksuele debat in de eenentwintigste eeuw. Het is een belangwekkend betoog over wat het werkelijk betekent om vandaag de dag een vrouw te zijn.

Schrijven is voor Gerrit Komrij even noodzakelijk als ademen, en al schrijvend beschouwt hij kritisch en met humor de tijdgeest: de opkomst van het populisme, de ontaarding van de seksualiteit en het verraad van zijn eigen generatie. De generatie die in de jaren zestig beloofde de wereld te vernieuwen en een paradijs op aarde te scheppen. Zijn oordeel is vernietigend: met bluf en handigheid is zij aan de macht geraakt en met die macht heeft ze vrijwel overal de grootst mogelijke narigheid aangericht. In Morgen heten we allemaal Ali gaat het natuurlijk ook over muziek, literatuur en poëzie, die meer kunnen dan troosten. `Poëzie is niet alleen een aanjager van dromen, een bezweerder van angsten, een opwekker van doden, maar ook de meest betaalbare en meest gulle toverdokter.

Al op jonge leeftijd gebeurden er verschrikkelijke dingen in het leven van Kim Noble. Ze was klein, weerloos en hulpeloos. Toen vond haar kindergeest een uitweg: zich verstoppen. Pas jaren later, wanneer ze de diagnose dissociatieve persoonlijkheidsstoornis (dis) krijgt, vallen een hoop puzzelstukjes op zijn plaats. Naast Kim blijkt haar geest uit meer dan twintig verschillende persoonlijkheden te bestaan, van een strenggelovige vrouw tot een extravagante gay en zelfs een tweejarig meisje. Ze brengen haar in problemen waar ze totaal geen weet van heeft. Zoals Kim zelf zegt: 'Als het niet zo tragisch was, had ik erom kunnen lachen.'