Volle dagen - Willem Vermandere - ebook

Levenspoëet Willem Vermandere bundelt zijn mooiste brieven Ge moogt het weten... Als ik me aan mijn schrijftafel neerzet weet ik nooit waarover het zal gaan. De kunst is altijd dat ge met iets afkomt waar niemand aan denkt. De klassieke vraag van mensen die mijn beelden bekijken luidt: 'Hé Willem, weet ge op voorhand wat ge gaat maken?' 'Neen, nooit!' Al werkende gebeurt het, hoe meer ge weg slaat van uwen blok marmer, hoe meer dat uw beeld groeit. Als ge dat verstaat, dan zijn we al op goede weg. Misschien mag ik nog een stapje verder gaan... De creativiteit, dat is zoals de liefde, de hartstocht, de passie. Ge weet toch ook nooit op voorhand wat voor kind daaruit zal geboren worden. Al 25 jaar is het een gewoonte van levenspoëet Willem Vermandere om aan het eind van de dag zijn 'gedachtenkronkels' op papier te zetten, onder de vorm van brieven aan zijn beste vrienden. Die brieven, waaruit dit boek een bloemlezing biedt, vormen zijn commentaar bij de wereld. Van het aanschaffen van ee…

De dagen De dagen bestaat uit heldere gedichten die hun oorsprong vinden in alledaagse ervaringen en waarnemingen, vaak in het Midden-Franse landschap waar Willem van Toorn een groot deel van het jaar woont – zoals de zorg voor hout voor de winter, de omgang met eeuwenoud gereedschap, het overtrekken van kraanvogels. Weer andere gedichten zijn ontstaan uit onontkoombare confrontaties met de dood, zoals de verrassende aanwezigheid van een overleden vader, de herinneringen van Dora Diamant aan Franz Kafka, en het delven van een graf voor een kleine hond. Wat de gedichten bindt is de gelijktijdigheid van vroeger en nu, van vergankelijkheid en voortbestaan. Auteur: Willem van Toorn Uitgever: Querido Druk: 1 Aantal pagina's: 64 Illustraties: Zonder illustraties Afmetingen: 210 x 150 x 7 mm Gewicht: 100 g

In deel 4 van de Volledige Werken zijn de twee romans opgenomen die zo ongeveer de uitersten van het literaire spectrum van Willem Frederik Hermans tonen: Herinneringen van een engelbewaarder en Het Evangelie van O. Dapper Dapper, respectievelijk uit 1971 en 1973. Terwijl de eerste een realistische roman is die zich aan het begin van de Tweede Wereldoorlog afspeelt (Hermans beschouwde hem als zijn beste roman), spruit de tweede roman volledig voort uit de fantasie van Hermans en houdt die zich bezig met de verhouding tussen taal en denken en werkelijkheid. Het geeft de avontuurlijkheid en de brille van Hermans' geest aan dat hij beide totaal verschillende boeken binnen een tijdsbestek van drie jaar schreef.

In deel 4 van de Volledige Werken zijn de twee romans opgenomen die zo ongeveer de uitersten van het literaire spectrum van Willem Frederik Hermans tonen: Herinneringen van een engelbewaarder en Het Evangelie van O. Dapper Dapper, respectievelijk uit 1971 en 1973. Terwijl de eerste een realistische roman is die zich aan het begin van de Tweede Wereldoorlog afspeelt (Hermans beschouwde hem als zijn beste roman), spruit de tweede roman volledig voort uit de fantasie van Hermans en houdt die zich bezig met de verhouding tussen taal en denken en werkelijkheid. Het geeft de avontuurlijkheid en de brille van Hermans' geest aan dat hij beide totaal verschillende boeken binnen een tijdsbestek van drie jaar schreef.

De ongekende felheid van Willem Frederik Hermans' roman Ik heb altijd gelijk strooide zijn tegenstanders zoveel zand in de ogen dat het op 20 maart 1952 tot een geruchtmakend proces kwam, dat Hermans won. Nu, zoveel jaar na dato, valt vooral het aanstekelijke plezier van de schrijver op, en de frappante actualiteit van zijn eigenlijke onderwerp: de onderbuikgevoelens van de hoofdpersoon. In De God Denkbaar Denkbaar De God laat Hermans het fulmineren over aan de taal zelf, die in deze roman tegen het traditionele vertellen in opstand komt. De belangrijkste karakteristiek van dit boek is dat de inhoud ervan onmogelijk kan worden samengevat. Niettemin laat het zich lezen als een uiterst geestig, absurdistisch werk, in de traditie van Sterne's Tristam Shandy en Joyce's Finnegans Wake. Na deze twee grote romans liet Hermans een verzameling burlesken het licht zien. Hij bediende zijn inmiddels aanzienlijk gegroeide lezerspubliek met drie vroege, korte romans die hij van de becommenta…

In de publicaties uit Mandarijnen op zwavelzuur bestudeerde Hermans naar eigen zeggen 'mislukkelingen' die 'met elkaar de mislukking van de Nederlandse literatuur uitmaken'. Hij zette daarmee de 'mandarijnen', schrijvers die ook critici, juryleden en redacteuren van literaire tijdschriften waren, op zuur. De stukken veroorzaakten heftige reacties. 'Heeft een schrijver het recht een gruwelkamer in te richten voor zijn medemensen?' vroeg een recensent zich af. Hermans zelf vond het wel meevallen: 'De meeste kritiek lijkt nu eenmaal op sneeuwruimen: er verdwijnt alleen mee wat vanzelf ook wel verdwijnen zou.' Hij gaf grif toe dat hij eenzijdig was: 'Ik heb er niet over gedacht bijvoorbeeld de goede schrijvers af te wegen tegen de slechte. Er wordt zelfs helemaal niet gewogen! Bij mij wordt alleen te licht bevonden!'

Deel 15 van de Volledige Werken van Willem Frederik Hermans bevat De schrijfmachine mijmert gekkepraat, Wittgenstein, Gitaarvissen en banjoklokken en MalleHugo. In Wittgenstein uit 1990 staat alles wat Hermans tot op dat moment over deze Oostenrijkse filosoof had gepubliceerd. Waarom Hermans over Wittgenstein schreef formuleerde hij in 1965 in een brief aan Rudy Kousbroek: `... niet alleen omdat ik een en ander aan W. te danken heb, maar ook om duidelijk te maken dat mijn uitgangspunt een ander is dan dat van andere Ned. schrijvers ... omdat ik mij voor wetenschap interesseer en literatuur schrijf. Maar hij voegde daar aan toe: `Hoe en waarom ik die twee dingen combineer (combineer ik ze?), waarom ik het doe, of ze elkaar stimuleren dan wel tegenwerken, het zijn zaken die ik eigenlijk zo precies niet weet.