Thuis mag ik niet meer zeuren - Sylvia Witteman - ebook

Er is een hoop te zeggen voor thuisblijven. Je kunt tegenwoordig alles laten bezorgen, van roti speciaal tot kattengrit, bh’s in moeilijke maten en obscure oude meisjesboeken. De Chinezen laten zelfs westerse steden nabouwen. Die krijgen windmolens, trapgeveltjes en de Brug der Zuchten zonder dat roteind te hoeven vliegen. Lekker kijken naar al die uitheemse wereldwonderen, een kommetje rijst met kippenknietjes onder handbereik, en daarna fijn slapen in je eigen bed. Naar buiten gaan heeft echter ook zijn bekoring. Naast vrijuit zeuren kun je dan bijvoorbeeld zelf je bloemen uitzoeken, of eens naar een snoeivormpark om een levenslange fascinatie voor keurig in vorm geknipt struweel uit te leven. Of veldonderzoek doen bij de Hema wanneer de worst in zijn geheel in de ban lijkt te zijn gedaan, en spieden naar horden terneergeslagen prille worstweigeraars. In deze nieuwe bundel een keur aan binnen- en buiten observaties, niet eens allemaal somber getoonzet.

'Mama, wil je even wat Chinees voor me opwarmen?' zegt Boelie. Het is half twee 's nachts, op zich een uitstekend tijdstip om Chinees op te warmen, daar niet van. Maar als je pas vier bent liggen zulke zaken genuanceerder. Hij staat naast mijn bed met zo'n overdreven wakkere, glinsterende oogopslag die bij nadere beschouwing gevoed blijkt te worden door hevige koorts. De damp slaat van zijn blote lijfje als een gloeiende radiator vol nat wasgoed, en uit zijn bekje walmt de beruchte ziekekindertjeskegel van de betere Franse kazen. 'Ik wil nog wat pekingeend met saus!' schettert hij, en begint vervolgens overvloedig te braken, uiteraard net naast het prullenbakje dat ik hem snel onder de kin probeer te schuiven. Met haar kookboeken en haar columns in Volkskrant Magazine en Jan bond Sylvia Witteman (1965) een groot lezerspubliek aan zich. Pekingeend bij nacht bevat een royale selectie uit haar werk. De ongemakken van het dagelijks leven van een moeder met drie jonge kinderen worden me…

Nestverlaters, armoedzaaiers, klaplopers en andere behoeftigen, opgelet: het kan écht, lekker eten voor weinig geld. Sylvia Witteman pleit al sinds jaar en dag voor goedkoper, lekkerder eten, en kent alle trucs. Toen haar dochter het huis uit ging begon ze haar moeder met appjes te bestoken om recepten van haar vertrouwde en geliefde schotels, bij voorkeur rond etenstijd. Dan is een boekje toch handiger. Een boekje met alles wat clochards, studenten en andere onrendabelen nog niet wisten: er is méér goedkoop lekkers tussen hemel en aarde dan spaghetti carbonara. Vier keer eten van één kip, de heerlijkste soep voor geen geld, bonen en linzen zijn onze beste vrinden, gehakt dient de mens, en zelfs een ordinaire braadworst is om te toveren in iets sjieks Italiaans. Dit en meer voor een spotprijs, inclusief wijntips van Nicolaas Klei.

We zijn hier niet in China We zijn in een fout vakantiepark in Zuid-Europa, in een postkantoor, in een ziekbed, op de markt, in een spookcafé, in een beschimmeld Limburgs huisje, het station van Maastricht, een volle tram, de slijmerige regen. Sylvia Witteman kijkt om zich heen en verwondert zich over de merkwaardigheden van het dagelijks leven. Waarom verkoopt de Hema geen shirts met ‘Cute little vakkenvuller’ erop? Waarom zou iemand in godsnaam een tatoeage nemen van een verwarmingsradiator? Of een opgezette kat in een bruidsjurkje hijsen? Waarom zijn er al oliebollen in oktober? Op deze vragen is geen antwoord, behalve: tragiek is overal. Niemand is later prinses, sinterklaasgedichten worden verhaspeld en als je een dode poes begraaft dan krijgt ze zand in haar oogjes. Het enige dat je kunt doen is een saucijzenbroodje eten en verder met je leven. Auteur: Sylvia Witteman Uitgever: Nijgh & Van Ditmar Druk: 1 Aantal pagina's: 184 Illustraties: Zonder illustraties Afmetingen: 215 x

Er is niet leukers dan afluisteren. Wie goed oplet kan op straat, in winkels, in het openbaar vervoer of waar dan ook de vreemdste gesprekken opvangen. Willekeurige passanten die zich onbespied wanen voeren vaak absurde, groteske of hilarische conversaties. In deze bundel wisselt Witteman haar gebruikelijke uitzinnige uiteenzettingen af met het bespioneren van mensen in haar omgeving. Dat levert hilarische, maar vaak ook ontroerende taferelen op. Wat hebben die keurige dames in het seksmuseum te bespreken? Hoe loopt het af tussen die twee Marokkaanse jongens en de ligfietser? Wat gebeurt er als er een auto op een Amsterdamse tram knalt? Waarom is het zo verschrikkelijk in pretpark Duinrell? Wanneer gaat die stokoude dame nou eindelijk eens dood? In Tot dusver niets aan de hand legt Witteman de humor en het verdriet van het menselijk tekort weer eens genadeloos bloot.

Het leven zit vol gevaar en droefenis maar biedt soms ook onverwachte troost en vermaak. Ligt de dood weer eens grijnzend op de loer vanaf een Amsterdams fietspad? Jammer, maar je ontkomt dan wél aan het schoonmaken van een balkon vol kattendrollen. Ja, David Bowie, ooit de aantrekkelijkste man ter wereld, is onherroepelijk oud geworden en zingt zijn beverige zwanenzang. Maar de geur van versgebakken vis op de Dappermarkt maakt veel goed. Of anders een afgeluisterd gesprek over koek en trouw tussen verliefde eenvoudigen van geest. Soms lijkt alles wel mee te vallen, tot je de boze inwoners van Rectum over je heen krijgt. Of tot je kinderen je ritmisch `Yo, fat bitch toezingen, met een vrolijk muziekje erbij, dat dan weer wel; of tot je oude foto s van jezelf terugvindt en ontdekt dat je vroeger jong en mooi was. Zonder het te weten. En nu is het te laat. Niet iedereen heeft oog, neus of oor voor de vaak absurde smarten en emolumenten des levens, laat staan de woorden. Gelukkig is d…