Spinoza - Maarten van Buuren - ebook

Het leven van Bas wordt op zijn kop gezet als hij een brief ontvangt van Iris, die hem vertelt dat hij de vader is van haar zoon. In een ver verleden maakte Bas kennis met Iris, haar man Jos en hun vrienden. Bas en Iris begonnen een hartstochtelijke verhouding. In de vriendenkring ontstond een sfeer van achterdocht, verraad, geheimhouding en bedrog. Toen raakte Iris zwanger. Bas stelde haar voor om te trouwen, maar Iris weigerde en besloot onverwacht dat Jos de vader zou zijn van haar kind. Waarom wilde Iris niet met Bas trouwen? Waarom liet ze Sven opgroeien als de zoon van Jos? Wat bezielde Jos om een DNA-test te laten doen? En vooral: wat moet Bas doen nu de waarheid aan het licht is gekomen?

Het leven is een droevige aangelegenheid: de meeste van onze plannen monden uit in teleurstelling; we worden voortdurend geconfronteerd met ziekte en dood; en steun van anderen is juist niet te vinden wanneer je die nodig hebt. Er is weinig dat ons lot verlicht en ons behoedt voor een permanente toestand van zwaarmoedigheid. Of toch niet? Is het leven juist vol kansen en uitdagingen? Stelt het je voor de voortdurende opdracht jezelf met goede moed opnieuw uit te vinden, je te ontwikkelen, iets te betekenen voor jezelf en voor anderen? Is er wel degelijk zin aan ons bestaan te geven?

De nazificatie van Maassluis Over de rol van de politie in het nazificatiebeleid van de bezetter tijdens de 2e wereldoorlog Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakten politieagenten carrière die vóór de oorlog waren afgekeurd. Ze meldden zich aan als lid van de Germaansche SS en verklaarden zich bereid vuile klusjes op te knappen die de andere agenten weigerden uit te voeren, met name het oppakken van joden. De Duitsers maakten van hun diensten gebruik om de Nederlandse politie in de Duitse pas te laten lopen. Filip Caspers was zo’n foute agent. In Deventer arresteerde hij op eigen initiatief vele joden die door zijn schuld omkwamen in Duitse concentratiekampen. In 1942 werd hij benoemd tot hoofd van de Maassluise politie. Agenten als Filip Caspers vormden de spil in het beleid van Hanns Rauter, Höhere SS- und Polizeiführer om de Nederlandse politie te nazificeren. De nazificatie van de Maassluise politie is een schoolvoorbeeld van dit beleid. Auteur: Maarten van Buuren Uitgever:

Levenskunst is een manier om de zoektocht naar het goede leven vorm te geven. De westerse mens heeft de vrijheid veroverd om te kiezen wie hij wil zijn. Maar hoe die vrijheid in te vullen? En hoe kan een maatschappij vol vrije individuen goed functioneren? Daarvoor is een nieuwe moraal nodig die niet dogmatisch is, maar positief. Een moraal die persoonlijke vrijheid definieert ten opzichte van de ander, in een maatschappelijk verband. Maarten van Buuren en Joep Dohmen betogen dat deugden de mens in staat stellen te onderscheiden wat het goede is. Ze moeten in de praktijk met wijsheid worden ingezet, afhankelijk van de situatie en de mores. Gebeurt dat niet dan verkeren ze in hun tegendeel en worden ondeugden. In Van oude en nieuwe deugden gaan Van Buuren en Dohmen te rade bij tien denkers die in de loop van 2500 jaar verschillende visies op het goede leven hebben geformuleerd, van Laozi tot Machiavelli, van Friedrich Nietzsche tot Richard Rorty, van Aristoteles tot Martha Nussbaum.

Het leven van Bas wordt op zijn kop gezet als hij een brief ontvangt van Iris, die hem vertelt dat hij de vader is van haar zoon. In een ver verleden maakte Bas kennis met Iris, haar man Jos en hun vrienden. Bas en Iris begonnen een hartstochtelijke verhouding. In de vriendenkring ontstond een sfeer van achterdocht, verraad, geheimhouding en bedrog. Toen raakte Iris zwanger. Bas stelde haar voor om te trouwen, maar Iris weigerde en besloot onverwacht dat Jos de vader zou zijn van haar kind. Waarom wilde Iris niet met Bas trouwen? Waarom liet ze Sven opgroeien als de zoon van Jos? Wat bezielde Jos om een DNA-test te laten doen? En vooral: wat moet Bas doen nu de waarheid aan het licht is gekomen?

De geschiedenis van de verschillende West-Europese landen na 1945 vertoont een in hoge mate identiek patroon: sterke welvaartsgroei tot halverwege de jaren zeventig en steeds meer economische samenwerking tussen die landen. Nadat de enorme groeispurt in de jaren zeventig was doodgelopen in inflatie en snel stijgende werkeloosheid, zochten politici en deskundigen naar een nieuw recept om verdergaande groei mogelijk te maken. Dat dachten zij gevonden te hebben in het neoliberalisme, maar dat veroorzaakte de kredietcrisis. De economische problemen en de omvangrijke immigratie in West-Europa hebben tot een vertrouwenscrisis bij een deel van de Europese bevolking geleid. In dit essay laat Maarten van Rossem zien dat die vertrouwenscrisis alleen kan worden opgelost door een onvermijdelijke intensivering van de Europese samenwerking.