Oordeel zelf - Coen Simon - ebook

Coen Simon, een van de meest originele opiniemakers van dit moment, geeft de lezer originele en geestige handvaten om te overleven in een tijd waarin niemand hetzelfde wil zijn en iedereen hetzelfde doet. Van Simon verschenen onder meer het veelbesproken En toen wisten we alles, dat de Socrates Wisselbeker won in 2012, het succesvolle Waarom we onszelf zoeken maar niet vinden, en het literaire Zo begint de ziener. Tweehonderd jaar geleden riep de Duitse filosoof Immanuel Kant de mens op om zich te bevrijden uit de ‘onmondigheid die hij aan zichzelf heeft te wijten’. ‘Heb de moed je van je éígen verstand te bedienen!’ schreef hij. En hup, de mening was geboren. Het is fijn dat die mening sindsdien alleen maar vrijer en individueler is geworden. Maar voordat het mondig geachte individu zelf grondig heeft kunnen nadenken, zijn er al vele wetenschappelijk onderbouwde meningen geproduceerd, gedeeld en geliket. En zelfs voordat hij zijn onderbuik kan laten spreken hebben tientallen s…

Komt er een dag waarop we de waarheid vinden? Komt er een dag waarop we alles weten, ongeluk en misverstand tot het verleden behoren, dieren rechten hebben en het brein is ontraadseld? Natuurlijk niet. Toch hebben we de stille hoop dat de waarheid ons op een dag komt redden. Dit idee is zo aantrekkelijk, dat we vergeten dat waarheid mensenwerk is even oppervlakkig als het leven zelf. Hoe diep onze inzichten ook zijn, ze zijn alleen wat waard in onze alledaagse ervaring, daar waar we elkaar treffen, waar we het oneens zijn, kennis nog niet hebben of al weer verloren zijn. En waar het ons voortdurend aan tijd ontbreekt.

`Glubkes oordeel is het verhaal van een eenzame antiquair in een hem op zijn best onverschillig gezind dorp. Dat dorp en die Glubke blijken uitverkoren voor het Laatste Oordeel, dat zich kermisachtig aandient, maar waarmee niet te spotten is. `Over het monster van Frankenstein is een essay over de `gothic novel van het eind van de achttiende eeuw, een genre dat vooral in Engeland een grote, maar kortstondige bloei heeft gekend. Willem Brakman gaat na hoe het komt dat wat ons op de lachspieren werkt, als een spookhuis op de kermis, door de tijdgenoot bloedserieus werd genomen. Impliciet stelt hij zijn eigen verwerking van de `bovennatuur tegenover die van snel verblekende succesboeken. Tijdgenoten van de `gotiek die het wel gehouden hebben (Byron, Shelley) ontkomen evenmin aan Brakmans oordeel.