Nooit eens lekker nergens - Anton Korteweg - ebook

Nooit eens lekker nergens Autotopografische bloemlezing Nooit eens lekker nergens biedt een mooi, poëtisch beeld van de plekken waar de dichter zich heeft moeten en mogen bevinden ‘Een van de aangenaamste Hollandse dichters is Anton Korteweg, een te burgerlijk calvinist om in dit tranendal op verlossing te mogen hopen, en dat weet hij verdraaid goed.’ Arjan Peters, de Volkskrant In de tijd tussen aan- en weggewaaid worden bevinden we ons nooit eens lekker nergens. En met de plaats waar we moeten of mogen zijn, bewegen we dan zo goed en zo kwaad als het gaat een beetje mee. In Nooit eens lekker nergens, een royale bloemlezing van 75 gedichten uit eigen werk, legt Anton Korteweg een autotopografisch parcours af, van start (Zevenbergen) tot nagenoeg finish (Leiden). Op de plaatsen die hij aandoet, van Wierum tot Watou, wordt er – doorgaans met opgewekt gemoed – gewoond, gewerkt, gewandeld, gefietst, gekeken en gemijmerd. Dat alles in het besef dat het zich ergens bevinden

Nog niet eens zeventig en nu al volop tijd om wat ik nog een beetje kan ieder jaar slechter te kunnen.   Nee, je hoort Korteweg niet klagen. In Waar ik nooit goed in was steeds slechter kunnen, zijn twaalfde bundel, gaat hij gewoon door waarmee hij bezig was in zijn vorige bundel, Ouderen zijn het gelukkigst. Hij blijft met opgewekt gemoed genoegen nemen met de beperkingen van de nakende ouderdom. De achterbank van schoolreisjes is immers onbereikbaar. En de kunst van het tegen de muur opvliegen is ook niet iedereen gegeven. Toegegeven, je kunt dingen niet meer. Dat is erg, maar het zijn meestal toch al dingen die je niet goed kon. En dat maakt het minder erg.

Evenals in Comfortabel ongelujkkig, een royale bloemlezing uit Kortewegs latere gedichten, treffen we in Al fluitend een man aan het woord die van mening is dat hij door het leven rijk bedeeld is: een vrouw, twee kinderen, een mooie baan, een goeie fiets, wandelvakanties. Niettemin: een man wordt ouder, of hij wil of niet, met alle gevolgen van dien. En aan het eind valt hij, al dan niet tegenspartelend, zelfs geheel en al stil. Dat besef veroorzaakt een laconieke poezie met soms een licht absurdistische inslag, waarin het leven bezien wordt als een barriere die, als het enigszins mogelijk is, fluitend genomen dient te worden. Want wie zijn dag, hoe die er ook uitziet, niet mint, gaat mokkend ten onder.

Met flinke pas is een keuze uit de gedichten die tussen 1971 en 2001 verschenen.

Het leven deugt. Althans op onderdelen De prachtige nieuwe bundel van een sprankelende melancholicus ‘Ik heb gisteren van Evert een prachtig boek gekregen: Ouderen zijn het gelukkigst, de verzamelde gedichten van Anton Korteweg. (…) Ze gaan wel, want ze rijmen niet.’ Hendrik Groen in Zolang er leven is Hij golft, hij bridget, stemt op de VVD, steunt het Cultuurfonds, Vriend van de UB, hij kromp inmiddels drie, vier centimeter en is daar niet eens ongelukkig mee En dichten doet hij gelukkig ook nog steeds! In Het leven deugt. Althans op onderdelen schetst Anton Korteweg met lichte pen een melancholiek doch vrolijk beeld van zijn jeugd, de tellende ouderdom en alles daartussenin. Leuker kan Anton Korteweg het nu al dertien bundels lang niet maken. Want het leven mag dan wel op onderdelen deugen, als geheel blijft het te wensen overlaten. De pers over Anton Korteweg ‘Zo lees ik in moeilijke dagen Anton Korteweg. En dan kan ik mijn geluk weer aan.’ Herman de Coninck

De prachtige nieuwe bundel van een sprankelende melancholicus ‘Ik heb gisteren van Evert een prachtig boek gekregen: Ouderen zijn het gelukkigst, de verzamelde gedichten van Anton Korteweg. (…) Ze gaan wel, want ze rijmen niet.’ Hendrik Groen in Zolang er leven is Hij golft, hij bridget, stemt op de VVD, steunt het Cultuurfonds, Vriend van de UB, hij kromp inmiddels drie, vier centimeter en is daar niet eens ongelukkig mee En dichten doet hij gelukkig ook nog steeds! In Het leven deugt. Althans op onderdelen schetst Anton Korteweg met lichte pen een melancholiek doch vrolijk beeld van zijn jeugd, de tellende ouderdom en alles daartussenin. Leuker kan Anton Korteweg het nu al dertien bundels lang niet maken. Want het leven mag dan wel op onderdelen deugen, als geheel blijft het te wensen overlaten. De pers over Anton Korteweg ‘Zo lees ik in moeilijke dagen Anton Korteweg. En dan kan ik mijn geluk weer aan.’ Herman de Coninck in De Morgen ‘Heerlijke poëzie waarin voort…

Anton Korteweg kijkt, vaak op z’n fiets, om zich heen. Herkent feilloos het menselijk tekort in de dingen die hij ziet. En dat schrijft hij dan op. Zoals in het gedicht ‘Tunnels’: ‘Gebruik de tunnel’, staat er, en, die raad gevolgd, ‘Astrid, I love you’. Mooi. So far, so good. Daal je de Straatweg af het Haagse Bos in: ‘Astrid skelethoer. Negative Erection.’ Zo kom je ’s morgens om half negen in Wassenaar in tien minuten maar van de banaalste uiting van liefde tot het grofst vertoon van walging. In ’t echt duurt dat zo’n vijf tot zeven jaar.   Rondkijken, fietsen en nog meer kijken, en daar dan ironische, melancholieke gedichten van maken, dat doet Korteweg nu al meer dan veertig jaar. In Ouderen zijn het gelukkigst en alle andere gedichten,van 1971 tot nu zijn alle gedichten die hij bij elkaar heeft gekeken gebundeld.