En toch is alles wat we doen natuur - Leo Vroman - ebook

Soms is alles eeuwig Kan ik nog zien als ik gestorven ben? Doe ik dan nog steeds `doodgewone vreemde dingen ? Leo Vroman kan in zijn gedichten de dood bijna aanraken. Maar niet alleen door zijn ouderdom: vooral door zijn onvergelijkbare nieuwsgierigheid en zijn tastende, tedere manier om in taal de dood en de gedachten daarover te verkennen. Auteur: Leo Vroman Uitgever: Querido Druk: 1 Aantal pagina's: 108 Illustraties: Zonder illustraties Afmetingen: 210 x 150 x 13 mm Gewicht: 230 g

Afval Elk leven is tot losse levensdagen van rommelsagen uit elkaar geslagen en alle daden slechts tot speelballaden, de goede meest wat slechter dan de kwade. En hoeveel moeite valt nog te besparen, nog hoeveel jaren, hoeveel grijze haren? Laat mij niet merken dat ik aan kan sterken door werken, des te langer moet ik werken. Want daarna rot ik onder toezicht van mijn vrienden, hun bloemen ziende die ik niet verdiende. Is er geen andere dooie om zo te bestrooien? Als mij Uw bladluis bijt kan ik niet vlooien. Wie stilhoudt wordt bang en verbaasd en ziet zijn naasten langs zich haasten; geen graf, o Heer! leg mij maar neer dwars op de stroom van het verkeer.

Komt een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen.

`Met de vlerken van een vlinder kom ik al ver genoeg, schrijft Leo Vroman. En hoe ver is hij gekomen: op zijn 98e bijna dagelijks dichtend. Zoals we van hem gewend zijn is ook deze bundel weer een soort dagboek van gedichten, over de liefde, de naderende dood, een verleden vol verhalen en een hoofd vol humor. Het is een wonder hoe de poëzie, plus de tekeningen die Vroman er ook nog bij maakt, hier zo fier en sprankelend blijft doorgaan.

Zijn ouders noemden hem God vanwege het geloof daarin. Haar ouders noemden haar Godin, om hetzelfde gebod. Hij was in het noorden geboren, kaasbleek dus, met rode oren. Zij was bruin, zij geurde naar kruiden, was naakt, en leefde in het zuiden. God groeide in het duister en mocht fluisteren noch spelen met zijn kleine en gesnoeide plantwitte kinderdelen en minder lachen, meer luisteren.

‘Kom vanavond met verhalen / hoe de oorlog is verdwenen / en herhaal ze honderd malen / alle malen zal ik wenen.’ De slotregels uit Leo Vromans gedicht ‘Vrede’ behoren tot zijn beroemdste en meest geciteerde. Maar Vroman schreef veel en veel meer. Tientallen bundels, kostbare, speelse, beklijvende en blijvende poëzie. Een onuitputtelijke stroom gedichten van 1946 tot 2014, het jaar van zijn overlijden. Een ruime selectie daaruit, samengesteld en ingeleid door Mirjam van Hengel (auteur van Hoe mooi alles, over Leo en Tineke Vroman), verschijnt in deze bloemlezing. De mooiste, ontroerendste en Vromannigste gedichten, voor iedereen die ooit onder de indruk raakte van al waren het maar die paar regels.