Douglas Bennis Nefrilda en de drakenhoeder
Nefrilda en de drakenhoeder Ze was graag alleen en hoopte dan ook dat ze geen andere wandelaars tegen het lijf liep. Want alleen wanneer ze in haar eentje was, gaf het bos pas zijn geheimen prijs. Soms kon ze urenlang stilzitten met haar rug tegen een grote beuk, die beschermend zijn takken over haar uitstrekte. Wanneer ze dan haar ogen dichtdeed, kon ze de aanwezigheid van de bomen en de dieren om haar heen voelen. Op dat soort momenten kwamen er weleens dieren naar haar toe. Elise maakte dan contact met de dieren en praatte tegen ze. Niet op de manier zoals mensen dat doen, met woorden, maar in gedachten en in de vorm van plaatjes of beelden. Zo kreeg Elise vaak gedachten en emoties door van de dieren die bij haar thuis in het bos leven. Diep verscholen in de Schotse Hooglanden op een bed van paarse heide ligt draak Nefrilda zich te vervelen. Ze leeft al eeuwen ongestoord in deze regionen. Maar als een ondernemende Schot een camping begint, vlakbij haar schuilplaats, verandert
20,50
