De herfstwind dringt door merg en been - Matsuo Basho - ebook

Matsuo Bashô (1644-1694) staat bekend als een van de grootste Japanse dichters; zijn haikai-poëzie is over de hele wereld geliefd. In De herfstwind dringt door merg en been is al het lyrisch proza verzameld dat Bashô in de periode 1680-1688 schreef. Eind zeventiende eeuw besloot Bashô het literaire wereldje de rug toe te keren en zich als kluizenaar af te zonderen in een simpele hut in een buitenwijk van Edo (het huidige Tokyo). Op die manier hoopte hij de grote Chinese dichters uit het verleden in de geest te benaderen. Bashô's proza uit zijn jonge jaren getuigt van eenzaamheid, maar geeft ook uiting aan de diepe vriendschap van de dichter met zijn leerlingen en weldoeners. Bashô toont zich een meester in het hanteren van beknopt maar beeldend proza, waarin haikai-gedichten op ingenieuze wijze zijn verwerkt. Zijn geschriften kenmerken zich door sublieme landschapsbeschrijvingen, onverwachte overgangen en associaties, en goedgeluimde zelfspot. In naakte onverbloemde taal stelt …

‘Zo, wat krijgen jullie veel kaarten! Hebben jullie iets te vieren?’ De postbode geeft breed lachend de stapel post aan mijn moeder. Mama kijkt verdrietig en zegt: ‘Nee, mijn dochter van 13 heeft gehoord dat ze kanker heeft.’ ‘Ik was een gewone blonde puber van dertien jaar, die het wel leuk vond om een beetje baldadig te zijn op school. Ik was ‘gewoon’. Was. Tot 24 september 2007. Het begon allemaal veel eerder, toen ik niet eens op de gedachte kwam dat ik ooit kanker zou kunnen krijgen. Toen ik nog niet vermoedde dat ik kale kinderen met een slangetje in hun neus zou gaan leren kennen. Dat ik zelf zo’n kind zou worden …’ Openhartig vertelt Martine over haar ziekte; hoe het begon, het verloop van het ziekteproces, hoe er steeds nieuwe dingen op haar afkomen. Met schrijnende eerlijkheid beschrijft ze wat dit alles voor haar en haar familie betekent. En als de deuren van het ziekenhuis na de laatste chemokuur achter haar sluiten, blijkt dat het einde niet te zijn...

Joris van Casteren is een van de nieuwsgierigste schrijvers van Nederland. Hij kan zich jarenlang met een onderwerp bezighouden, en door zijn vasthoudendheid weet hij steeds een bijzonder verhaal boven tafel te krijgen. In Het been in de IJssel beschrijft Van Casteren een van de wonderlijkste voorvallen van de laatste jaren. In de zomer van 2005 vindt een visser een menselijk onderbeen in de IJssel. Het is onduidelijk wie de eigenaar is van het been. De media pikken het op; Van Casteren schrijft er een stukje over. De zaak lijkt gesloten. Maar Van Casteren kan het been niet vergeten. Van wie zou het zijn geweest, en zou de eigenaar nog leven? Bij toeval blijkt jaren later dat het dna van het been overeenkomt met het dna van een man die in 2005 spoorloos verdween in het Duitse Düsseldorf. Van Casteren besluit op onderzoek uit te gaan. Hij duikt in politiearchieven, bezoekt de begraafplaats waar het been te rusten is gelegd, reist af naar Duitsland en probeert in contact te komen met fam…

In een kraakpand aan de Oostenburgergracht wordt het lijk gevonden van een Antwerpse diamantair. Er zijn geen sporen van misdaad, maar vaststaat dat een grote hoeveelheid kostbare diamanten uit zijn bedrijf is verdwenen. Aanvankelijk is de verdwijning van de diamantair een zaak van hoofdcommissaris Opdenbroecke van de Antwerpse Gerechtelijke Politie, die wij nog kennen van De Cock en moord op de Bloedberg, maar deze doet toch een beroep op rechercheur De Cock (met ceeooceekaa) en diens assistent Vledder. De zaak komt De Cock slecht uit, want hij is net betrokken bij het zoeken naar een 'stalker' die een vrouw in de Joh. Verhulststraat lastigvalt en bij de moord op een jongeman. Deze is op het Stenenhoofd aan de Westerdoksdijk op gruwelijke wijze om het leven gebracht. Dokter Den Koninghe spreekt zelfs van een van de gruwelijkste moorden die hij in zijn leven is tegengekomen. Zelden kregen De Cock en Vledder zoveel misdrijven in enkele dagen te...