Dienstplichtig infanteriesoldaat Jan Boonstra werd in 1946 uitgezonden naar Nederlands-Indië, gedurende zijn verblijf hild hij een dagboek bij, dat nu, aagevuld, door zijn zoon Wim Boonstra, met gegevens over de nationale en internationale politieke ontwikkelingen in boekvorm is verschenen.De meer dan honderduizend soldaten werden naar Nederlands-Indië gezonden met het als rechtvaardiging verzonnen doel: ‘het herstel van recht en veiligheid en vernieuwing in vrij overleg’. De Nederlandse regering had echter een heel ander doel: de economisch zo belangrijke kolonie mocht niet verloren gaan. Het ‘herstellen van recht en veiligheid’ bleek al snel een guerillaoorlog te zijn, achter iedere boom kon een sluipschutter zitten, er lagen bermbommen, hinderlagen en opgebouwde wegversperringen. Wanneer de soldaten de wegversperingen op wilde ruimen werden ze vanuit de bossen beschoten.Het boek bevat schokkende en bijzondere details. Bijzonder is bijvoorbeeld wat Boonstra op 5 november, nog steeds aan boord, schrijft: ‘Van half 5 tot half 6 hadden we theorie over de Indische Vrouw en over malaria; het was heel interessant.’ Ik ben benieuwd naar de inhoud van de les over de ‘Indische Vrouw.’ Soldaat Boonstra zakt regelmatig door zijn bed; slechte kwaliteit. De aantekening: ‘Ik ben ook weer eens door mijn bed gezakt.’, wordt langzaamaan een ‘running gag’, ware het niet dat de soldaten vaak fysiek flink afgebeuld werden en hun slaap hard nodig hadden.Boonstra is een kind van zijn tijd, hij heeft het over ‘zwartjes’ en iedereen, buiten de Nederlandse militairen, die in Indië gewapend is is een extremist. Het verblijf in Indië is erg zwaar. Boonstra heeft last van heimwee, van de hitte, en van de zware patrouilles. De soldaten zijn het slachtoffer van een grote hoeveelheid aan ziekten en ongemakken, Boonstra krijgt onder meer: vlooien en luizen, typhus, cholera, malaria, zware verkoudheid, dysentrie, hoge koortsmet als gevolg kapotte lippen, krampen, keelontsteking, keelklachten die verholpen weren door het verwijderen van de amandelen, oogontsteking en ringwormen onder de huid – in het gezicht. Verder wordt hij opgenomen omdat hij een tekort heeft aan rode bloedlichaampjes, remedie: goed eten en rusten.Vanuit Nederland bereikt hem het bericht dat de baby van zijn zus is overleden, het spijt Boonstra enorm dat hij de begrafenis niet kan bijwonen, hij kan zijn zus niet steunen en tot slot verzucht hij dat hij het meisje nooit gezien heeft.Naar mate de militairen langer in Indië zijn wordt hen te kennen gegeven dat ze harder op moeten treden, er moeten vorderingen worden gemaakt, ze zijn er niet ‘om de bevolking te helpen’. Men gaat strenger op treden, wanneer een dorp verdacht wordt van het verbergen van extremisten worden alle huizen plat gebrand, ‘We moeten wel zo optreden om de bevolking te laten voelen dat ook wij streng kunnen optreden.’ Uiteindelijk blijken de acties van de Nederlandse militairen volslagen zinloos geweest te zijn, Boonstra verzucht tegen het eind van zijn verblijf dan ook: ‘Waarvooor zijn daar zoveel jongens voor gevallen en verminkt!’Het boek geeft een bijzonder beeld van de ‘Politionele acties’ omdat we alles zien door de ogen van een soldaat, iemand die niet op de hoogte was van alles wat achter de schermen beslist werd en niet de ware reden van zijn aanwezigheid in Indië wist.
